Samen met re-integratie-professionals is in door het Gildenetwerk Re-integratie (waarvan Roeland van Geuns deel uitmaakt) een beschrijving opgesteld voor uitvoerders in de sector Werk en Inkomen aan de hand waarvan zij kunnen nagaan hoe zij met klanten moeten omgaan die op grond van hun overtuiging niet mee willen of kunnen werken aan hun eigen re-integratie. De handreiking bevat niet alleen praktische tips, maar ook een theoretsiche onderbouwing op grond van wetenschappelijke inzichten onder andere vanuit de sociaal-psychologie.

Deze publicatie is nog niet openbaar. Meer informatie is te vinden op www.gildenetwerk.nl.

In het Parool van 28 december 2010 laat Roeland van Geuns zijn licht schijnen op de discussie over verplicht werken voor en door bijstandsgerechtigden. Hij voert aan dat het om een tegenoprestatie vragen aan bijstandsontvangers in de vorm van werken zeer verdedigbaar is, maar op zich niet nieuw. Tegelijkertijd onderstreept hij dat de meeste mensen niet voor niets in de bijstand zitten. Velen van hen missen de competenties en vaardigheden om op de reguliere arbeidsmarkt aan de slag te kunnen gaan. Voor de meesten geldt dat werkgevers eenvoudig niet geïnteresseerd zijn om deze mensen in dienst te nemen: ze zijn niet productief genoeg. In een evenwichtige discussie over rechten en plichten van bijstandsgerechtigden de vraagzijde van de arbeidsmarkt (de werkgevers) dus nadrukkelijk betrokken worden. Uiteindelijk moet het werk in een arbeidsorganisatie verricht worden. dat vraagt ook werkgevers die bereid zijn de uitkeringsgerechtigden een kans te geven én het vraagt werkgevers die bereid zijn na te denken over inhoud en randvoorwaarden van de werkplekken waar deze mensen zouden kunnen werken.

Het tijdschrift “Aan de slag”, voorheen het Maandblad Re-integratie, wil een bijdrage leveren aan de professionalisering van de uitvoering en uitvoerders in de sociale zekerheid en dan met name de re-integratieprofesssionals. In dat kader is het blad op zoek gegaan naar een antwoord op de vraag hoe deze uitvoerders opgeleid worden. Roeland van Geuns (Regioplan en redactie Aan de slag) en Peter van Eekert komen tot de conclusie dat er nog geen duidelijke structuur is en dat er relatief weinig gerichte opleidingen zijn. Tegelijkertijd is de behoefte groot om tot een goede opleiding te komen. Er liggen met andere woorden flinke uitdagingen.

In het Maandblad Reïntegratie (inmiddels ongedoopt tot “Aan de slag”) stelt Roeland van Geuns aan de orde dat effectieve re-integratie niet bereikt zal en kan worden door alleen maar in de praktijk uit te voeren. De re-integratiewereld zal niet of veel te langzaam leren wanneer niet ook geëvalueerd wordt. In vergelijking met andere landen (bijvoorbeeld de VS en Duitsland) wordt er in Nederland weinig, slecht gestructureerd en tamelijk oppervlakkig onderzoek gedaan naar de effeciviteit en inhoud van re-integratie-activiteiten. Daarom pleit hij voor een veel steviger aanpak van evaluaties. Alleen dat maakt het mogelijk uiteindelijk te komen tot een “evidence based” uitvoering waarin afdoende effectiviteit en de juiste selectiviteit van re-integratie bereikt wordt.

Studie naar de manier waarop gemeenten invulling geven aan reintegratiebeleid voor allochtone bijstandsclienten, alsmede het bereik en de (bruto-)effectiviteit daarvan. Met aanbevelingen voor beleid.

Sinds invoering van de WIA hebben zieke werknemers die minder dan 35 procent arbeidsongeschikt verklaard worden geen recht meer op een arbeidsongeschiktheidsduitkering. Van deze werknemers wordt verwacht dat zij zelf in hun inkomen kunnen voorzien. Een relatief grote groep slaagt er echter niet in het werk te hervatten. Regioplan onderzocht in hoeverre de door UWV vastgestelde beperking en / of de gezondheidsbeleving van deze werknemers van invloed is op de kans op werkhervatting. Gezondheidsbeleving blijkt belangrijker te zijn voor de kans op werkhervatting dan de door UWV vastgestelde beperkingen. Gezondheidsbeleving alleen kan echter niet verklaren waarom de ene 35minners het werk wel en de andere het werk niet hervat. Uit het onderzoek komt ook naar voren dat met name de werknemers met een zwakke uitgangspositie er niet in slagen het werk te hervatten.

De inzet van re-integratie-instrumenten staat vaak ter discussie. Het gaat er dan meestal over of deze inzet wel van toegevoegde waarde is en of er niet teveel geld aan re-integratie wordt besteed. In dit artikel bespreken we de uitkomsten van onderzoek naar personen die in de tweede helft van 2007 een re-integratietraject hebben gevolgd. Hebben deze personen twee jaar later werk? Wat bepaalt of iemand aan het werk komt? Wat bepaalt of iemand op zoek gaat naar werk? Op deze en andere vragen geven wij een antwoord.

De re-integratie van langdurig werklozen is een taak van gemeenten. Kees Tamboer uitte in het Parool felle kritiek op de re-integratie-inspanningen van het Amsterdamse gemeentebestuur. De kritiek van Tamboer is echter grotendeels onterecht: de prestaties zijn relatief goed. Bovendien is de suggestie dat re-integratie van juist deze groepen eenvoudig zou zijn, veel te simpel.

Ruim een kwart van de Wajongers werkt. Ongeveer de helft van deze groep werkt bij een reguliere werkgever. De nieuwe Wajongwet beoogt (onder meer) de deelname aan reguliere arbeid te verhogen. In het onderzoek ‘Ervaringen van werkgevers met Wajongers’ gaan we in op de vraag welke arbeidsparticipatiemogelijkheden reguliere werkgevers bieden aan Wajongers en hoe deze kunnen worden verbeterd. Uit het onderzoek blijkt onder meer dat arbeidsparticipatiemogelijkheden bij reguliere werkgevers groter worden wanneer werkgevers inzicht hebben in de (on)mogelijkheden van de Wajonger. De werkgever moet zich realiseren dat niet alleen bij aanname, maar ook na de match een werkomgeving moet worden gecreëerd waarin de productiviteit zo hoog mogelijk en de kans op uitval zo laag mogelijk is.

Voor groepen zoals (deels) arbeidsongeschikten en/of langdurig werklozen, zal het in tijden van financiële en economische crisis extra lastig zijn om aan het werk te komen. Ondersteuning in de vorm van gericht ingezette re-integratie-instrumenten zoals scholing en presentatie- en sollicitatietraining, kan voor deze relatief moeilijk plaatsbare groepen uitkomst bieden. In dit artikel worden aan de hand van casestudies verscheidene vormen van re-integratie-instrumenten besproken, waarvan uit onderzoek is gebleken dat ze in bepaalde situaties tot ‘succes’ kunnen leiden. Er worden verscheidene indicatoren besproken waarmee het succes van re-integratie inzichtelijk kan worden gemaakt.